شعر دو زبانه کوردی و فارسی از سعدی و ماموستا (فدایی)

روحمی بکه به حالم ئه ی شوخی کورده واری
*کز بلبلان برآمد فریاد بی قراری

جه رگم برا به تیرت ئه و کاره که ی ره وایه؟
*مرهم به دست ومارا مجروح می گذاری

گه رتوله کوری عاشق دابی ده بن هه مووگه ش
* چون بر شکوفه بارد باران نو بهاری

عه ترت له باغه لی دا یا بونی میخه کانه؟
*یا مشک در گریبان بنمای تاچه داری؟

گولغونچه که ی وه کووتون گه رچی هه مووجوانن
* تو در میان گلها ، چون گل میان خاری

مردم به داوی زولف وتیری مو‍‍‍‍ژه ی خه ده نگت
* ان میکشد به زورم این میکشد به زاری

پرچت که مه ندی ملمه پیم وایه من که مردن
* دربند خوبرویان خوشتر که رستگاری

به زمانی چه ور وشیرن گیان و دلت ستاندم
* چون مهر سخت کردم سست آمدی به یاری

ماچم نه کرد لیوت داخم گرانه چه بکم ؟
* کاین عمر صرف کردم اندر امیدواری

، قیبله ی دلی من و تو روویی جوانه عابید
* باطل بود که صورت بر قبله می نگاری

چاره ی غه می فیدایی ماچی له رووی یاره
* درمان درد سعدی با دوست سازگاری